بداخلاقی‌هایی که آرامش جامعه را می‌برد

 

با گذشت ۱۰ روز از اتفاقات تلخ پیش آمده در صحن علنی مجلس در روز استیضاح وزیر کار می‌توان نگاهی جامع‌تر به آنچه در این ۱۰ روز گذشت، انداخت.

نگاهی به بازخوردهای مختلف قضایای روی داده و شکایت‌های انجام شده و حرف‌های نزده و وعده به آینده داده شده و در نهایت، رسیدن به حادثه برهم زدن سخنرانی رئیس مجلس در مراسم ۲۲ بهمن شهر قم، ما را به نکات جالب توجهی خواهد رساند. نکاتی که به نظر، نه کم‌اهمیت‌تر از برخورد قضایی با مسببین حادثه خواهد بود و نه در پیشگیری از آنچه روی داده، کم تأثیرتر. 

شعار بصیرت همراه با بصیرت باشد
آنچه در جریان مراسم ۲۲ بهمن شهر قم روی داد و موجب برهم خوردن سخنرانی علی لاریجانی (نماینده قم در مجلس) گردید، نمی‌تواند و نباید مورد تأیید هر کسی باشد که خود را دلسوز نظام می‌داند. حداقل آنکه درصدی از همان دلخوری و بغضی که پس از اتفاقات روز استیضاح وزیر کار در دل دلسوزان نظام ماند، باید اینجا هم نمود یابد. توضیح آنکه ما، همه حامیان انقلاب اسلامی، در سایه ولایت رهبری عمر می‌گذرانیم که روز ۲۹ خرداد ۸۸ در فراز پایانی خطبه‌های نماز جمعه تهران و خطاب به امام زمان (عج) در کنار جان و جسمی که ناقابل و ناقص خواند، «آبرویش» را هم اندکی نامید که در راه اسلام و انقلاب کف دست گرفته و فدا خواهد کرد. بنابراین سربازان ولایت هم باید از جان و مال که هیچ، از ایثار آبروی خویش هم برای اسلام و انقلاب ابایی نداشته باشند؛ نه اینکه برای کسب وجهه و حفظ آبروی خود و برباد دادن آبروی حریف، آبروی نظام و انقلاب را قربانی کنند. 

همه اعتراض ما به عملکرد رئیس‌جمهور و رئیس مجلس‌ این است که چرا باید بر باد دادن آبروی حریف و کسب آبرو برای خویش آنقدر برایتان مهم شود که نبینید آبروی نظام دارد بر باد می‌رود؟! همین انتقاد در قامتی کوچک‌تر به برهم‌زنندگان سخنرانی علی لاریجانی هم وارد است که چرا برای اعتراض به عملکرد یک مسئول، باید آبروی نظام را هدف گرفت؟! ‌ اعتراض با توهین و پرتاب اشیا آن هم در مکان مقدسی همچون حرم حضرت معصومه (س) در چارچوب شأنیت اسلامی- ایرانی ما نمی‌گنجد. 

بنابراین این انتقاد به برهم زنندگان سخنرانی لاریجانی در قم وارد است که اگر شعار بصیرت می‌دهید و از مسئولان توقع بصیرت دارید، باید خود نیز به قدر همان شعارهایتان، بصیر و ولایتمدار باشید و بدانید که رهبری از توهین به مسئولان کشور راضی نخواهند بود. 

نتیجه خطای مسئولان
روی دیگر سخن با مسئولان قواست. نگاهی به آنچه روی داد، شاید و فقط شاید مسئولان محترم را به این نکته برساند که وقتی، با چشم بستن بر مشکلات و دغدغه‌های اصلی مردم، دغدغه‌های خویش را پی می‌گیرند و پای مچ‌گیری‌های برخاسته از انگیزه‌های شخصی را به فضای علنی می‌کشند، اولین و ساده‌ترین بازخورد آن، زمینه‌سازی ناخواسته برای برهم زدن نظم عمومی جامعه است. آرامش و امنیت در آستانه و حین برگزاری انتخابات مهم‌تر از آن است که بخواهیم صرف احساسات رقیب کشی و گریبانگیری جناحی کنیم. واقعاً این انتقاد به مسئولان وارد است که وقتی شما، هم به عنوان مقامات دولتی و هم به عنوان خواص جامعه، رعایت مصلحت نظام را نمی‌کنید، چه توقعی می‌توان از توده مردم داشت. ‌وقتی آنها که باید مردم را به آرامش و صبوری و خویشتنداری دعوت کنند، خود عنان از کف می‌دهند، دیگر چه توقعی از احساسات هیجانی عده‌ای‌ که لاجرم مورد سوءاستفاده قرار خواهد گرفت!
اقدام غیر‌اخلاقی در پخش فیلم جلسه خصوصی فاضل لاریجانی و سعید مرتضوی ‌‌ در صحن مجلس و پاسخ‌های تند رئیس مجلس به آن که رودرروی هم قرار گرفتن رؤسای دو قوه را در فضای علنی رقم زد، اتفاقی نبود که بتواند از سایه انتقادات و اعتراضات دلسوزان نظام بگریزد. اتفاقی که رهبرمان نیز با همان خوی رئوف و ادبیات آرامی که هماره در مسائل داخلی دنبال می‌کنند، آن را «بداخلاقی مسئولان» نامیدند و کمی آشنایی با رفتار و گفتار حضرتشان کافی است تا دریافته شود که این تعبیر به بداخلاقی کردن، بروز بیرونی چه میزان دلخوری درونی است! ‌ مسئولان باید بدانند که پایگاه اجتماعی آنان تا وقتی است که در مسیر انقلاب و رهبری حرکت کنند. لذا بر مسئولان است که نتیجه اولیه کارشان را ببینند و چشم‌انداز آینده این مچ‌گیری‌ها و علنی کردن اختلافاتشان را از همین پله اول در قم دریابند و درک کنند که چرا رهبری به کارگیری احساسات مردم در جهت ایجاد اختلاف را خیانت به کشور توصیف کردند. 

صبوری در برابر اشتباهات
یک نکته دیگر اینکه شعاردهندگان علیه علی لاریجانی و برهم زنندگان سخنرانی رئیس مجلس، یقیناً کار زشتی انجام دادند و در آن شکی نیست اما هر کسی هم که این قضیه را محکوم کرد، لازم نیست این جمعیت را با الفاظی بخواند که ما در مورد دشمنان نظام به کار می‌بریم. متوقع هستیم مردم ایران با درک شرایط خاص نبرد اقتصادی غرب علیه ایران و نزدیکی‌مان به انتخابات، در برابر اشتباهات مسئولان صبور باشند، بنابراین لازم است که خواص و بزرگان جامعه هم در برابر این خطای صورت گرفته در مراسم ۲۲ بهمن قم صبور باشند و ادبیاتی را به کار نبرند که شایسته ‌ نیست؛ هر چند اندکی ‌‌ خطاکار بوده و به اذعان همگی، مرتکب اشتباه شده باشند. از سویی زیاده پرداختن به این مسئله هم به مصلحت نیست. کاری نکنیم این شبهه پیش بیاید که مهم‌تر از ۲۲ بهمن، افراد برایمان اهمیت دارند. مردم خوب قم که همیشه خط اول دفاع از نظام و انقلاب بوده‌اند، مثل همیشه در راهپیمایی ۲۲ بهمن حضوری پرشور و حداکثری داشتند، شایسته نیست که در موضع‌گیری‌هایمان همه حضورشان را به همین چند دقیقه تنش و چالش در مراسم محدود کنیم و از همه حماسه باشکوهی که آن روز رقم زدند، چشم بپوشیم.