مدح حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها)

شاعر: حسین ایزدی                  مدح حضرت فاطمه ثالثه (س) 

                                            بانو سلام، دختر موسای طورها

هر جا قدم زدی شده کوهی ز نورها

من عاشقِ قدیمیِ این خانواده ام

 راهی شدم به محضرت از راه دورها

پیش شما هوای بهشت از سرم پرید

 این جا پر است بهجت و شور و سرورها

آن قدر هیبت و عظمت دارد این حریم

 جایی نمانده است برای غرورها

وقتی که آشیانه ی آل علی قم است

 فرش حریم آن شده گیسوی حورها

من چشم بسته ام به عطای کریم ها

راضی نیم به تکه نان مثل مورها

در قم همه ز بودن تو فیض می برند

 تنها نه زنده ها، که گرفتار گورها

هم چون عقیله عالمه ی بی معلمی

 طعنه زده کلام شما بر زبورها

گفتم عقیله و دل من رفت کربلا

 آخر به سمت قتلگه افتد عبورها

در پیش صبر زینب ما صبر هم شکست

 حرفی نمانده بود برای صبورها

شکر خدا برادر تو نیزه ای نخورد

 شکر خدا نرفته سرش در تنورها

بر روی پیکرش همه گل هدیه کرده اند

 جسمش نماند زیر هجوم ستورها

عمار من کجاست!؟

دعوای کودکانه و زشت شما خطاست

نفس شما به حضرت ابلیس مبتلاست

وقتی که خصم منتظر یک بهانه است

آیا جدال در این روزها رواست

این رهبر عزیز دلش خون شد از شما

حتما دوباره گفت که عمار من کجاست؟

امواج فتنه میرسد از هر طرف ولی

کشتی نوح را چه غم از ورطه بلاست

این انقلاب کشتی اولاد احمد است

این پور حیدر است که بر عرشه ناخداست