غیر از معصومین(ع) کسی نمی تواند بگوید:"همه چیز را می دانم، یا می بیبنم."و نمی تواند بگوید:"هیچ چیز را نمی دانم و همه جا تاریکم."بلکه هر عامل عادی، چیزهایی را می داند و باید حرکت کند و توقف ننماید، بلکه از معلومات خود، مجهولات را استخراج نماید تا آنجا که بتواند و چیزهایی را که نمی داند ، باید احتیاط و توقف و تفحص نماید تا به ندامت غیر مستدرک مبتلا نشود.
آیت الله بهجت رضوان الله
احساس لذت در نماز، یک سری مقدمات خارج از نماز دارد و یک سری مقدمات در خود نماز.
آنچه پیش از نماز و در خارج از نماز باید مورد ملاحظه باشد و عمل شود، این است که انسان گناه نکند و قلب را سیاه و دل را تیره نکند و معصیت، روح را مکدر می کند و نورانیت دل را می برد؛ و در هنگام خود نماز نیز انسان باید زنجیر و سیمی دور خود بکشد تا غیر خدا داخل نشود، یعنی فکرش را از غیر خدا منصرف کند و توجهش با غیر خدا مشغول نشود؛ و اگر به طور غیر اختیاری توجهش به جایی منصرف شد، به محض التفات پیدا کردن باید قلبش را از غیر خدا منصرف کند.
آیت الله بهجت رضوان الله
قدم اول در سیر الی الله و در مسیر تقرب خداوند این است که انسان هر وقت تصمیم به خودسازی گرفت، بداند که فاصله ای طولانی با مولای خود دارد و مراقب باشد که حداقل اگر نزدیک تر نشد، دورتر نیز نشود و سعی کند موقعیتی را که دارد، حفظ کند و بعد کم کم به جلو حرکت کرده ، خود را به مولا نزدیک تر کند.
بدان که هر چیزی از عمل تو تابع نماز توست.
بر شما باد به محافظت بر نمازهای پنج گانه در اولین وقت های آنها و بر شما باد روی نمودن و توجه تام به سوی خدای تعالی.
همین نماز را که ما با تهدید به چوب و تازیانه و عقوبت جهنمی شدن در صورت ترک آن، انجام می دهیم؛ آقایان می فرمایند:"از همه چیز لذیذتر است"
نماز جامی است الذلذایذ که چنین خمری خوش گوار در عالم وجود نیست.