پاسخ به نظر اپراتوری رایتل

 اپراتوری رایتل معتقداست که عمده حساسیت‌های فرهنگی بوجود آمده در خصوص این شبکه، به سرویس تصویری آن مربوط است که آنهم با خواست و مشارکت مسئولانه کاربران، قابلیت کنترل دارد. در این خصوص چه نظری دارید؟

دکتر سید حسین شرف‌الدین، استادیار رشته جامعه شناسی و صاحبنظر در حوزه رسانه :

 ابتدا باید عرض کنم که طرح سوال و دغدغه در خصوص عوارض فرهنگی و پیامدهای آسیبی یک تکنولوژی وارداتی آنهم در سطح ملی، بیش از آنکه به شرکت یا موسسه وارد کننده و در مورد سوال، اپراتوری رایتل متوجه باشد، به مسئولان و کارگزارانی متوجه است که با اعطای مجوز و تخصیص امکانات، زمینه ورود این تکنولوژیها را به کشور بسترسازی و تمهید کرده‌اند؛ ثانیا، تجربه نشان داده که توصیه‌ها و راهکارهایی که مسئولیت کنترل و مراقبت از خود در مقابل آسیب‌ها و ویروسها را به خود اشخاص واگذار کرده، در عمل چندان که تصور می شود، کارایی نداشته و غالب کاربران، معمولا گوش شنوایی برای شنیدن این سنخ توصیه‌ها ندارند. مقایسه رایتل با ارتباطات تصویری از طریق اینترنت که تا قبل از این نیز کم و بیش جریان داشت، با توجه به دسترسی محدود، ضعف زیرساخت‌ها، سرعت پایین، هزینه نسبتا بالا، کنترل‌پذیری نسبی،  ضعف سواد رسانه‌ای، بی‌وجه است. تردیدی نیست که اکثر کاربران پروپاقرص این سنخ تکنولوژیها، به دلیل جاذبه‌های بسیار و تنوع قابلیت‌ها، قشر جوان و نوجوان یعنی اکثریت جمعیت کشور هستند. گروهی که به اقتضای موقعیت سنی از ویژگی‌ها و مختصاتی همچون ضعف تجربه‌های محیطی، قدرت ریسک‌پذیری، ضعف حساسیت اخلاقی، تلوّن مزاجی و تغییر‌پذیری سریع، آزادی نسبی از کنترل خانواده و محیط، فراغت کافی، انرژی قابل تخلیه زیاد، کمبود امکانات فراغتی و تفریحی، ضعف فرهنگ مطالعه برای پرکردن اوقات فراغت، درگیربودن با برخی مشکلات توانفرسا در حوزه انتخاب رشته تحصیلی، شغل، ازدواج، سبک زندگی، تحرک اجتماعی و… ؛ ضعف کارایی نهادهای تربیتی و فرهنگی در تربیت بهینه این نسل، ضعف امکانات در تولید و عرضه محصولات فرهنگی مناسب و متناسب با نیاز های این قشر، در معرض انواع توطئه‌های مختلف فرهنگی دشمنان داخلی و خارجی بودن و… ؛ برخودار است، بی‌شک، آمادگی و اشتیاق بالایی برای اشتغال و اعتیاد رسانه‌ای بویژه از نوع دردسترس و کم‌هزینه آن همچون تلفن همراه برای تامین منویات و ارضای نیازهای خود دارد. گسترش و شیوع استفاده از این رسانه‌ها، رفته رفته فضایی را ایجاد می کند که افراد را به همسویی و همنوایی ترغیب کرده و هزینه مخالفت را افزایش می دهد. فشارهای نرم محیطی همواره قادر است تا اراده‌های مخالف و ناهمسو را تدریجا در‌هم شکسته و منقاد و مطیع سازد. غالب نوجوانان وجوانان به اقتضای محدودیت‌های فوق و عواملی از این دست، قادر به مقاومت در برابر این سنخ فشارهای محیطی نیستند.